De afgelopen keer dat ik schreef eindigde ik met iets in de zin van; het maakt eigenlijk niet uit waar het heen gaat met ons gereformeerde gezinnetje in De Lier-Maassluis, want Hij is er bij.

Hoe mooi ook bedoelt, wanneer ik die zin nog eens de revue laat passeren, hoor ik er bij nader inzien twee woorden in die best apart zijn. Namelijk ‘ons’ en ‘gereformeerd’. 

Wanneer we met elkaar nadenken over kerk zijn, ben ik geneigd te zeggen: waar willen we naar toe met onze kerk, met onze gemeente. Herkenbaar? Misschien speelt het in De Lier en Maassluis nog wel een beetje meer mee omdat we nu eenmaal uit twee plaatsen samen zijn gekomen. En hoe mooi eenheid ook is, je eigenheid en je eigen plek hebben speelt toch mee. Raken we onze plek niet kwijt? Hoe hou je elkaar daar in vast en hoe doe je recht aan elkaars gevoelens. Daarin heb je de christelijke taak om de ander te zien, te horen. Toch?

Ja.., maar ik krijg er ook de kriebels van. Want die kerk? Die is helemaal niet van ons! En we zijn allereerst ook niet gereformeerd. Punt.

Zo, dat is eruit.

Want de kerk, dat is kostbaar verworven bezit van Iemand, die daar door lijden, bloed, zweet en tranen eigenaar van is geworden: Jezus Christus.

En wij zijn Zijn volgelingen, ofwel: christenen. Gereformeerd is echt niet verkeerd, maar dat is wel door mensen geboren, ik lees het nergens in de bijbel terug. Het mag dan ook nooit belangrijker worden dan onderdeel zijn van Christus. Dat is wat het is, dat is waar u en jij bij mag horen. Bij Zijn club, bij Zijn kudde, om de bijbelse term er maar bij te pakken. En dat is echt een mooi beeld: 

Herder en een kudde schapen. 

Hij brengt een kudde bij elkaar en leid die naar, nou, neem maar een stukje psalm: grazige weiden bijvoorbeeld. Hij leid Zijn schapen misschien ook wel eens langs wegen die die kudde niet snapt, maar de Herder wel. De schapen mekkeren wat, dwalen wellicht wat, maar luisteren vooral naar hun Herder. Zo komen ze op hun bestemming.

Dat is ook wat ons te doen staat. De Herder volgen. Niet alleen wij hier in De Lier-Maassluis, maar iedereen die zich kerk van Christus noemt: leren om te Luisteren naar Hem.

En geloof me, dat is echt niet zo simpel. Ik, wij, we mekkeren liever, vinden een hoop en zitten soms boordevol goedbedoelde plannen voor de kerk. Maar wat nu wanneer God’s plan er eentje is wat de boel volledig op z’n kop zet? Hoeft niet maar het zou zomaar kunnen, de bijbel heeft zo z’n pareltjes op dat gebied. 

Kan ik, kunt u er dan nog in mee? Of is het dan niet meer ‘mijn’ of niet meer ‘uw’ kerk?

Waar ik heen wil met dit schrijven? Nou, nergens eigenlijk, het is maar een bal in de lucht. Vang ‘m op, schop ‘m terug of laat het gaan. Maar denk er eens over…

Zijn kerk.